Obecna katastrofalna sytuacja PFRON oraz brak środków na rehabilitację społeczną osób niepełnosprawnych ( spowodowany zwiększonym ich wypływem do pracodawców zatrudniających osoby
z orzeczeniami o stopniu niepełnosprawności ) w dużej mierze jest spowodowana stanem polskiego systemu orzekania o niepełnosprawności. Właściwie jest on źródłem głównej patologii.
z orzeczeniami o stopniu niepełnosprawności ) w dużej mierze jest spowodowana stanem polskiego systemu orzekania o niepełnosprawności. Właściwie jest on źródłem głównej patologii.
Polski system orzecznictwa nie opiera się na koncepcji i założeniach Międzynarodowej Klasyfikacji Funkcjonowania, Niepełnosprawności i Zdrowia (ICF). ICF umożliwia zweryfikowanie podejścia do niepełnosprawności. ICF zakłada nie tyle ocenę uszczerbku zdrowia (np. brak nóg po amputacji), co ocenę ograniczeń w pełnieniu różnych ról społecznych (życie rodzinne, nauka, praca), wynikających
z tego uszczerbku (W jakim stopniu brak nóg utrudnia życie rodzinne? W jakim stopniu brak nóg utrudnia pracę np. w zawodzie księgowego ?).
z tego uszczerbku (W jakim stopniu brak nóg utrudnia życie rodzinne? W jakim stopniu brak nóg utrudnia pracę np. w zawodzie księgowego ?).
Celem pracy orzeczników winna być ocena ograniczeń (wynikających z konkretnych stanów zdrowotnych) w pełnieniu konkretnych, różnych ról społecznych.
Orzecznik powinien koncentrować się na ujawnianiu i podkreślaniu istniejących u człowieka - pomimo uszczerbku na zdrowiu - możliwości. Wtedy osoba niepełnosprawna jest traktowana podmiotowo . Taki sposób myślenia powinien leżeć u podstaw aktywizacji zawodowej osób niepełnosprawnych.
Tymczasem nasz system nastawiony jest na podkreślanie i często wyolbrzymianie uszczerbku na zdrowiu (deficyty struktur ciała i jego funkcji) w celu uzyskania orzeczenia o możliwie jak najcięższym stopniu niepełnosprawności, a co za tym idzie różnorodnych świadczeń i jak największego dofinansowania do wynagrodzenia płaconego pracodawcy osoby niepełnosprawnej. Ma to stanowić zachętę dla pracodawców do zwiększenia zatrudniania osób niepełnosprawnych.
W tym systemie osoba niepełnosprawna jest traktowana przedmiotowo . Czy to jest rzeczywista aktywizacja zawodowa osób niepełnosprawnych?
W tym systemie osoba niepełnosprawna jest traktowana przedmiotowo . Czy to jest rzeczywista aktywizacja zawodowa osób niepełnosprawnych?
Konieczne jest wyraźne rozróżnienie między niepełnosprawnością jako niezdolnością do samodzielnego funkcjonowania a niesprawnością jako ograniczeniem w obszarze aktywności zawodowej - zatem musi nastąpić rozdzielenie orzekania dla potrzeb świadczeń (ulg i uprawnień) oraz zatrudnienia.
W obu przypadkach powinny być stosowane odrębne kryteria orzekania o stopniu niepełnosprawności.
Księgowy po amputacji nóg kwalifikuje się do korzystania z ulg i uprawnień : karta parkingowa, pomoc osoby drugiej w niektórych czynnościach życia codziennego, dofinansowanie do zakupu wózka, samochodu, sprzętu rehabilitacyjnego, etc. (znaczny stopień niepełnosprawności).
Pracodawca księgowego po amputacji nóg nie kwalifikuje się do comiesięcznego, dożywotnio wypłacanego dofinansowania do wynagrodzenia księgowego ( ten sam znaczny stopień niepełnosprawności mylnie sugeruje ograniczenia tej osoby w wykonywaniu czynności zawodowych – pracy księgowego nie ogranicza brak nóg).
W orzecznictwie konieczna jest standaryzacja zasad i kryteriów (medyczne, a szczególnie pozamedyczne kryteria oceny – precyzyjne skale pomiaru oparte na ICF), której polski system nie posiada.
Brak standaryzacji opartej na ICF jest polem dla uznaniowości w orzekaniu.
Podsumowując można stwierdzić , że osoby posiadające stopień niepełnosprawności w Polsce
w ogromnej większości są poddane orzekaniu według modelu biomedycznego niepełnosprawności, a nie modelu biopsychospołecznego. Zatem ich orzeczenie koncentruje się na stwierdzeniu medycznego uszczerbku na zdrowiu i może służyć określeniu potrzeb w zakresie kompensacji: świadczeń (
ulg i uprawnień). Brak standaryzowanej oceny ograniczenia możliwości zatrudnienia na konkretnym stanowisku pracy , w konkretnym zawodzie zmniejsza przydatność tych orzeczeń do celów zatrudnienia.
W związku z tym system kierowania środków do pracodawców w postaci dofinansowania do zatrudnienia osób opierający się na tak wadliwym orzekaniu jest nieuprawniony.
w ogromnej większości są poddane orzekaniu według modelu biomedycznego niepełnosprawności, a nie modelu biopsychospołecznego. Zatem ich orzeczenie koncentruje się na stwierdzeniu medycznego uszczerbku na zdrowiu i może służyć określeniu potrzeb w zakresie kompensacji: świadczeń (
ulg i uprawnień). Brak standaryzowanej oceny ograniczenia możliwości zatrudnienia na konkretnym stanowisku pracy , w konkretnym zawodzie zmniejsza przydatność tych orzeczeń do celów zatrudnienia.
W związku z tym system kierowania środków do pracodawców w postaci dofinansowania do zatrudnienia osób opierający się na tak wadliwym orzekaniu jest nieuprawniony.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz